Het is nog niet zo lang geleden dat de Dropkick Murphys "This Machine Still Kills Fascists" aan ons presenteerde in september van vorig jaar, toch is er nu al weer een nieuwe release van de folk punkers uit Quincy. Mij hoor je er zeker niet over klagen want ik ben altijd in voor een Dropkick Murphys feestje. Het is een van mijn favoriete live bands, eentje die ik ook al meerdere keren live heb gezien.
Ook voor dit album kiezen ze voor de teksten van Woody Guthrie en stiekem heb ik mij daar ondertussen ook al een beetje in verdiept, want ik was toch wel nieuwsgierig hoe de inspiratie bron van de Dropkick Murphys klinkt natuurlijk.
Ik moet zeggen, dit album is lekker compact als het gaat om de lengte van de nummers, wat voor punk begrippen niet echt vreemd is, maar dit is geen punk album. Dit is echt een folk album, en ik vind het dikke prima, want ik ben gek op het genre. Het is misschien een nieuwe weg die deze punkers zijn ingeslagen en ik vraag me af of dit tevens te maken heeft met de afwezigheid van Al Barr in de band. Veel respect voor deze man, want hij heeft er voor gekozen om voor zijn zieke moeder te zorgen. Persoonlijk zag ik Al altijd al als de punker in de band en Ken Casey meer als de folk man, wat samen een perfecte mix gaf van punk en folk. Nu Al afwezig is krijgen we dus even een uitstapje naar folk, of zal het ook gewoon er mee te maken hebben dat ook deze mannen ouder worden?
De nummers van Okemah Rising, liggen in het verlengde van die van "This Machine Still Kills Fascists" en smaken naar een lekker pilsje op een festival zomerdag. De Dropkick Murphys hebben vorig jaar al laten zien dat de folk nummer prima in hun festival line up passen, en dat de fans er net zo graag pits op bouwen als hun eerder repertoire. Nu denk je misschien, maar 2 folk albums binnen een jaar, is dat dan niet een beetje te veel van het goede, nee wat mij betreft niet want ondanks dat het allebei Woody Guthrie albums zijn klinken ze toch net even anders. En wie wil er nou niet meer accordeon, meer doedelzak meer rouwe stemmen, meer bier, uh nou ja bier past perfect bij dit album.
Op dit album wisselende wat meer upbeat nummer zich af met schitterende ballads, vooral Bring It Home en Ripping Up The Boundary Line zijn echt super mooi. Voor de rest smaakt dit album gewoon naar een concert of festival, het heeft altijd een vleugje party voor mij, al zijn de teksten natuurlijk van de protest en rebelse kant. Daarnaast moet ik zeggen dat voor teksten die uit de jaren 50 komen ze nog akelig actueel zijn, en ook in deze tijd nog een snaar kunnen raken bij de fan.
Uiteraard kon een nieuwe vertolking van een van Dropkick's grootste hits "I'm Shipping Up To Boston" niet ontbreken op dit album, ook deze hebben ze in een akoestisch jasje gestoken. Al met al vind ik dit echt een prima folk album, het heeft alle facetten die je van het genre kan verwachten, is het voor jaren lange fans even wennen, ja dat denk ik wel, maar ik denk dat men er wel aan kan wennen.
コメント