Soms weet ik niet meer hoe ik met een bepaalde artiest in aanraking kwam, ze komen op mijn pad en zoals het geval bij Alberta Cross, blijven ze jaren lang hangen. Vandaag wil ik het daarom hebben over Alberta Cross debut plaat, Broken Side Of Time. En misschien ook een beetje over Alberta Cross in het algemeen, want ik denk niet dat iedereen deze band bekend in de oren zal klinken.
Alberta Cross is ontstaan in Engeland, bij een ontmoeting tussen Petter Ericson Stakee zanger en gitarist, en de bassist Terry Wolfers. Vanuit deze ontmoeting is de band ontstaan, echter verliet Terry Wolfers in 2013 de band, en is Petter Ericson Stakee nog het enige permanente bandlid. De band naam is nog altijd hetzelfde, en het blijf ook een mysterie hoe de band naam is ontstaan. Dat is een raadsel dat alleen Petter waarschijnlijk verklappen.
Alberta Cross qua naam doet mij natuurlijk altijd aan Canada denken waar ik anderhalf jaar heb gewoond. Toch heeft het helemaal niks met deze Canadese provincie te maken anders dan dat ik deze band heb opgedaan in de tijd dat ik in Canada woonde. Ergens snap ik wel waarom ik dit in Canada veel luisterde dit album heeft een hele diepe impact en heeft de ruimte nodig. Dit zou gespeeld op een lege vlakte in Canada ook volledig tot zijn recht komen.
Ik vind het altijd lastig om een genre kaartje te hangen aan de muziek die ik luister, en vooral dit soort bands die voor mij niet in een genre te vangen zijn. Het valt onder rock, maar dat is echt op de breedste zin van het woord, het is indie, het heeft invloeden van blues, country en electro rock. Het heeft een zware gitaar basis, iets wat ik heel erg kan waarderen. Dit specifieke album is duister, vol agressie, verlangen en heimwee. En het heeft meerde favoriete nummers van mij.
Het album begint meteen met een muur aan geluid, met de intro van Song Three Blues, om vervolgens iets te vertragen, het brengt het mooie hoge stemgeluid van Petter naar voren. Er zitten zo veel lagen in de muziek verwerkt, en het neemt je mee in de muziek. Dit nummer heeft zoals de titel al wel doet verklappen een bluesy inslag. Maar de zware bass, en de lage tonen van de gitaren geven het een duister randje.
Dit nummer wordt opgevolgd door een van mijn favoriete nummer van Alberta Cross, Atx dit was het allereerste nummer dat ik ooit van deze band hoorde. Die gitaren is wat ik alleen maar kan denken, heerlijk, ik kan er helemaal in opgaan. Daar is dit album heel goed is, je opslurpen in de muziek, Taking Control, heeft een hint van blijheid in het refrein zitten.
Old man Chicago voelt als een jarenlange vriendschap, en is een rustiger nummer, Petter gaat hier ook niet zo ver de hoogte in met zijn stem, in het laag is zijn stem ook heel mooi en niet zo afgeknepen.
Herinner je die muur van geluid van de intro van het eerste nummer van deze plaat nog, doe dat in kwadraat dan heb je de titel track van het album, Broken Side Of Time, en hier gaat mijn hart sneller van kloppen, dit nummer is perfectie in mijn oren, het bombastische gitaar werk, de muur van geluid die zo veel lagen telt en je weg probeert te blazen, afgewisseld met akoestische gitaar en de stem van Petter om het af te maken.
Het album eindigt met Ghost Of The City Life, een prachtige ballad, en een ode aan het stadsleven. Dit album zal voor mij voor altijd in de boeken staan als een van de beste albums van Alberta Cross, het is uniek in zijn genre en ik hoop dat meer mensen dit album nog zullen ontdekken.
Commentaires