top of page
Foto van schrijverIrene @findingflightcases

Doem met DeWolff's - Love, Death & In Between

Bijgewerkt op: 28 apr.


Release datum: 3 februari 2023 door Mascot Records




Al weer het 9de studio album van DeWolff, en deze mannen zijn nog lang niet klaar met muziek maken. En dat ze goed zijn in muziek maken betuigd dit album maar waar weer, want dit is een van de beste albums van Dewolff. De album art ben ik jammer genoeg iets minder van overtuigd, ik moet er geloof ik nog een beetje aan wennen, aan de andere kant past het ook wel wel weer bij de band.


Het album is natuurlijk al wel weer een paar weken oud, en er is een reden dat ik hier nog niet over geschreven heb. Ik zag er namelijk als een berg tegen op, omdat ik zo graag de allerbeste recensie van mijn leven wil schrijven, het album helemaal zou willen ontleden in de meest complexe manier mogelijk denk aan hoe sommige producers dit zo mooi kunnen vertellen. Echter ben en blijf ik gewoon een gevoels-recensent en moet ik toegeven dat ik muziek technisch misschien niet zo onderlegt ben, daar wordt aan gewerkt, YouTube is your best friend right? Kort gezegd wil ik de band gewoon niet te kort doen, het is voor mij de creme-de-la-creme van het genre dat ze maken en dan wil je gewoon een gedegen recensie neerzetten.


Het eerste nummer Night train is een heerlijke binnenkomer, ik ben echt blij dat ze er voor hebben gekozen om backing vocals toe te voegen aan de band, het slaat de muziek nog meer swingen dan het al deed. Night train klink ook echt als een trein die voorbij dendert met het heerlijke piano werk van Robin, rock and roll piano, check!


Heart Stopping Kinda Show, kende ik ondertussen al wel een beetje, want deze hebben ze de hele tour van laatste zomer ook gespeeld, en het is echt een meezinger. Het is ook weer een nummer die lekker binnenkomt en eentje waarbij je het publiek lekker laat meezingen. En waar wederom de backing vocals weer voortreffelijk voor de dag komen.


Met dit album zijn ze wat mij betreft nog dieper de blues kant op gegaan, en nummers als Wil o' the Wisp en Jacky Go To Sleep, nemen je dieper mee het blues genre. Al moet ik wel bekennen dat ik Jacky Go To Sleep wel een beetje een vreemde eend in de bijt is. Het klinkt een beetje als een lift muziekje, het is wel een van de meest mellow nummers, die ik DeWolff ooit heb horen spelen.


Dan gaat het album verder met een nummer dat de gemiddelde lengte heeft van menig punk album. 16 minuut 30, dat de heren lange nummers schreven was mij al wel bekend maar dit spant toch wel de kroon. Gek genoeg voelt het nummer niet zolang, doordat er verschillende tempo wisselingen in zitten, die het doet lijken dat je al verder bent gegaan met een nieuw nummer. Rosita is echt een typisch DeWolff nummer, dit is hoe DeWolff op zijn best klinkt, en als je nog nooit iets gehoord heb van deze band, begin dan gewoon bij dit nummer. Het laat zien hoe divers de band is en is het toonbeeld van de DeWolff sound. Ik denk dat dit nummer een nieuwe favoriet word.


Mr. Garbage Man is een komisch stukje blues, maar ergens is het gewoon een verkapt liefdesliedje en komt het eigenlijk best wel dicht in de buurt van een andere Nederlandse artiest die ooit zong Ik Ben Nergens Goed Voor, dan heb ik het natuurlijk over de Dijk, in essentie. Gooi mij maar bij het vuil als ik niet meer van je mag houden. Ik vind het heerlijk, ik wordt hier gewoon heel blij van.


Wat gebeurt er als je Robin Piso en zijn Hammondorgel vol gas aan zet? Nou dan krijg je Counterfeit Love. Message For My Baby, zou mij compleet in verwarring brengen, als ik de plaat (nog niet in bezit) aan het afspelen zou zijn op mijn platenspeler. De So Long, herhaald zich voor mij iets te lang, en ik zou echt serieus naar mijn platenspeler gelopen zijn om te kijken waarom een nieuwe plaat in hemelsnaam overslaat. Gelukkig had ik Spotify aanstaan bij mijn eerste luistersessie, en kon dit scenario voorkomen worden. Het is verder een prima nummer maar zeker niet mijn favoriet van deze plaat, ondanks dat het blazers heeft, ik hou van blazers, dus bonus punten daarvoor! Oh ja en ik was die sax vergeten aan het einde van het nummer, die is wel echt super gaaf!


Ook Wontcha Wontcha, is echt een fantastisch nummer, het heeft die energie die DeWolff brengt bij een live optreden, het is wel knap als je die energie ook kan overbrengen op een plaat, dat is is DeWolff zeker gelukt. Het album sluit af met Queen of Space & Time, ook dit nummer is weer wat meer richting de rustige kant, maar het doet wel wat met mij, het heeft iets soulvols en het luistert gewoon lekker weg.


Ik zei het al in de intro van deze recensie, maar dit is een van de beste platen van DeWolff, de band blijft groeien en hun sound verbreden. Waar het eerder alleen gitaar, hammond, en drum was worden er meerdere lagen toegevoegd door blazers, saxofoon en andere instrumenten die we nog niet eerder hoorde op een DeWolff plaat.



0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


bottom of page